od Jinny

Cwałowałam przez las na Samy. Siedząc pewnie w siodle nie zważałam na wybryki klaczy. W pewnym momencie usłyszałam trzask gałęzi i zobaczyłam jakąś postać idącą w naszym kierunku. Samy spłoszyła się i stanęła dęba. Usiadłam mocniej w siodle i spięłam ją piętami. Klacz skoczyła do przodu i wierzgnęła po czym znów stanęła dęba. Chwyciłam wodze w jedną rękę za sprzączkę i dałam się jej wyszaleć. Po kilku minutach Samy uspokoiła się. Podjechałam do dziewczyny której wcześniej przestraszyła się Samy.
- Ale ten konik nerwowy - uśmiechnęła się dziewczyna.
- Jest płochliwa i ma charakterek ale poza tym to świetny wierzchowiec - powiedziałam - Kim jesteś ?
- Mam na imię Arven - powiedziała.
- A ja Jennifer. Ale mów mi Jinny - uśmiechnęłam się promiennie.
( Arven ? )

Powitajmy nowego pirata!

Imię i Nazwisko: Jennifer

Imię użytkownika (członka) bądź ksywka: Ludi

Płeć: Kobieta

Wiek: 18 lat

Cechy charakteru i ogólne:

Jennifer jest bardzo wesołą dziewczyną. Ma ADHD i jest trochę zakręcona. Bywa także smutna, ale zdarza jej się to tak rzadko, że można tego niemal nie zauważyć. Jest energiczna i bardzo motywująca do działania. Kocha wyzwania i przygody i widać, że jest do tego stworzona. Lubi każdego i z każdym chętnie się zaprzyjaźni. Nie jest romantyczna i nie bardzo wyobraża sobie siebie w roli matki. Oczywiście lubi dzieci, ale nie pali jej się do zakładania rodziny. Zresztą z takim charakterkiem trudno o partnera. Jinny nie jest punktualna i kiedy jest umówiona zawsze pędzi w ostatniej chwili. Gdy ktoś ją o coś poprosi zawsze stara się to zrobić i sumiennie wykonuje polecone jej zadanie. Zdarza jej się czasami zapomnieć o czymś lecz to drobne zapominalstwo nie może się równać z jej zdolnością do zapominania o konfliktach.

Stanowisko i pozycja w hierarchii: (mogę być kimś ździebko ważniejszym?)

Żywioł: Wiatru

Moce: Włada wiatrem, ale poza tym Jinny nie jest zbyt magiczna. Zawsze w głębi serca chciała by mieć jakieś jeszcze moce ale nie ma.

Specjalizacje: Jazda konna, rozśmieszanie innych, panowanie nad wiatrem.

Partner: Serio ? Kto by ją niby chciał ?

Rodzina: Rodzina Jinny nigdy nie akceptowała dziewczyny więc w wieku 6 lat Jennifer uciekła do swojej ciotki hodującej konie małopolskie. Dziewczyna zaczęła ciotkę nazywać mamą, a o poprzedniej rodzinie wciąż stara się nie myśleć.

Co lubi: Jeździć konno !, grać na skrzypcach i flecie prostym, śpiewać, imprezować, robić zdjęcia, czytać, rysować, pracować w stajni, chodzić na spacery, jeździć w teren, wykonywać sztuczki ze swoim koniem, zajmować się zwierzętami, wcześnie wstawać, robić komuś niespodzianki, przygody, misje, wyzwania, słuchać muzyki.

Czego nie lubi: Nudy, smutku, zimna, życia w miesicie, monotonii

Historia: Jinny urodziła się w mieście co zupełnie jej się nie podobało. Jej rodzina (matka - Greta, ojciec - Ron, starsza siostra - Lily i dwaj młodsi bracia bliźniacy Remus i David) nigdy jej nie akceptowała i Jennifer czuła się zagubiona. Na nic jej nie pozwalano i faworyzowano resztę dzieci odtrącając ją. Dziewczyna nie miała przyjaciół i przez 6 długich lat gniła w mieście. Dzień przez 6 urodzinami uciekła z domu i przeniosła się do swojej ciotki hodującej "małopolaki". Ta przygarnęła dziewczynkę, która w mig opanowała sztukę jeździectwa i tam na wsi zaczęła nowe życie. Dostała własnego konia i zaczęła brać udział w zawodach. Jej ciotka którą nazywała matką po upadku z konia umarła, a Jennifer znalazła się tu.

Przyjaciele: Chyba wszyscy

Wrogowie: Brak

Od Red, cd. Veronica

 - W sumie, wiesz, też cię polubiłam... - odparłam po chwili.
 - To wracasz? Poczekamy na Arven. Elizabeth się nie przejmuj, mnie też na początku nie lubiła - mrugnęła do mnie.
 - A czy to się zmieniło?
 - W sumie... trochę. Teraz mnie nienawidzi trochę mniej - odparła i zachichotała, a ja razem z nią. Przyjemnie rozmawiało mi się z Verry.

Usiadłyśmy na kamieniach i obserwowałyśmy morze w milczeniu.
 - Co to za statek? - spytałam z zaciekawieniem, nie odrywając wzroku od dryfującego na morzu obiektu.
 - To Czarna Perła. Własność Arven - rzekła, a potem dodała - Zobacz, ona stoi tam, na brzegu. Chodźmy do niej. Na pewno cię przyjmie.
Wahałam się przez chwilę, lecz później posłusznie poszłam za przyjaciółką.
 - Zobacz... tam ktoś jest, na statku. To... jakiś chłopak! Nie mieliśmy w naszym stowarzyszeniu żadnych mężczyzn! - odwróciła się w moją stronę.
Kiedy podeszłyśmy już do Arven, Verry wskazała palcem na statek i podejrzliwym tonem spytała:
 - Kto to jest?
 - To Jow - rzekła ze spokojem.
 - Czyli go znasz?
 - Owszem. To nowy członek stowarzyszenia. A to kto? - spytała i zlustrowała mnie wzrokiem.
 - Jestem...
 - To Rowan Fox, inaczej Red. Przyjmiemy ją...? - weszła mi w słowo. Ostatnie zdanie miało być chyba oznajmujące, ale wyszło jak pytanie.
 - A... byłaś wcześniej piratem? Umiesz coś?
 - To znaczy... Nie byłam, ale...
 - Ale co? - niecierpliwiła się.
 - Potrafię władać ogniem...
 - No tak. Twoje włosy...
 - Co moje włosy?! - nagle wybuchnęłam. Jestem przeczulona na punkcie krytyki dotyczącej mojej bujnej czupryny.
 - Spokojnie. Chciałam tylko powiedzieć, że bardzo mi się podobają. Są takie... ogniste.
 - Przepraszam - wydukałam.
 - Statek zaraz przybije. Poznacie tego Jowa - zmieniła szybko temat. - Rozmawiałaś już z Elizabeth?
 - Tak, ale... nie wracajmy do tego.
Pokiwała głową ze zrozumieniem i uśmiechnęła się lekko.

(Jow? Arven? czy może Verry?)

od Jow' a - cd. Arven; do Arven

Przewróciłem oczyma. Jestem jedynym facetem na pokładzie i powinienem iść z nią choćby dlatego, żeby ją ewentualnie chronić. Lecz jakbym powiedział to Arven, to pewnie by się zdenerwowała, i przyjęłaby, iż uważam że mężczyźni są silniejsi od kobiet, co w praktyce zupełnie mija się z prawdą. Bardziej jednak ciekawiło mnie gdzie też ona się wybiera. Czy to poważna misja, czy może tylko ucieczka od nudy i obowiązków? Po rozpatrzeniu sprawy zdecydowałem jednak, że jak mam pilnować to pilnuję. Poza tym Arven może mieć rację. W końcu przecież to Czarna Perła, znajdzie się na nią wielu chętnych. Zawsze pozostawała też nadzieja, że następnym razem Arven może weźmie mnie ze sobą. Popchnąłem lekko drzwi kajuty, które wydały z siebie tylko skrzypnięcie i otworzyły się pod naciskiem mych dłoni. Przebiegłem przez długi korytarz i wyszedłem na pokład. Było jeszcze wcześnie. Słońce wynurzało się dopiero zza horyzontu, a mewy już rozpoczęły swą poranną ,,Balladę’’. Zimny powiew wiatru rozwiał moje włosy na wszystkie strony. Wyjąłem z torby lunetę i zacząłem szukać Arven, która jak się okazało, dobiła już do brzegu. Uśmiechnąłem się pod nosem i czując coraz mocniej zaciskające się na mym ramieniu pazury powrotem schowałem urządzenie. To Mortem siedziała na mym ramieniu bacznie mi się przypatrując i przekrzywiając zabawnie swoją główkę.
- No cóż, mała, najwidoczniej zostaliśmy sami - westchnąłem.

<Arven?Co w tym czasie działo się u ciebie?>

Od Veronicy- cd. Red; do Red.

-Ależ Red! - krzyknęłam biegnąc za nią. Brakowało mi już tchu, ale nie zamierzałam się poddać. Muszę chociaż spróbować ją złapać! - Ja cię naprawdę.. polubiłam! - wydusiłam.
Przystanęła. Powoli się odwróciła.
-Co powiedziałaś? - spytała powoli zdumiona.
-Że cię polubiłam! - wrzasnęłam, również stając.
-To jakiś żart.. - jęknęła z niedowierzaniem.
-O czym ty gadasz? - zdenerwowałam się. - Nigdy nie miałaś przyjaciół?
-Rzadko się to zdarza piratom. - wyjaśniła cicho, opuszczając głowę.
-Ale właśnie ci się przydarzyło! - sapnęłam. - I pogódź się z tym, nie robiąc scen.
Red przewróciła oczyma i umilkła na chwilę.
-No, dobrze, pogodzę się.. - mruknęła cicho nie spoglądając na mnie. -Będziemy przyjaciółkami, więc..?
-To zależy od Ciebie. - uśmiechnęłam się lekko. - Nawet  jeśli do nas nie dołączysz - co nigdy nie powinno się zdarzyć - będziemy czasami się spotykać i rozmawiać.
-Rety.. - Red przewróciła oczami. - Znamy się zaledwie półtorej godziny, a ty już mówisz o przyjaźni na całe życie..
-Fakt - roześmiałam się. - Jestem zbyt ufna.

<Red?>

Od Red

Ta stara, rozpadająca się chałupa przypominała mi moje stare mieszkanie. Właśnie... czy nic tam nie zostawiłam? Stara latarka, zardzewiały nóż, za duży płaszcz z kapturem i jakieś drobne... Nie, to raczej wszystko.

Po drodze opowiedziałam mojej nowej znajomej, Veronice, o mojej przeszłości. O Osobliwym domu pani Peregrine, o mojej ucieczce i rodzicach, których nie znałam..
Jak ja bym chciała mieć rodziców. takich prawdziwych, kochających... Gdybym ich miała, nigdy bym nawet nie pomyślała, że istnieje takie piekło jak ten sierociniec...

Doszłam do wniosku, że polubiłam Veronicę.
Tylko Elizabeth nie przypadła mi do gustu... Jakoś nie za dobrze wspominam naszą rozmowę.

 - Kto to? - spytała znudzonym tonem.
 - Jestem Rowan Fox. Ale mów na mnie Red - odparłam jednym tchem wyprzedzając Veronicę, która właśnie otworzyła usta.
 - A... po co tu przylazłaś? - nowa znajoma nie wykazała ani trochę zainteresowania.
 - Chciałabym się przyłączyć do was...
 - Do piratów? Ty masz pewnie z 15 lat, dziewczyno! - powiedziała drwiąco.
 - 16... - poprawiłam ją.
 - No i co z tego! Jesteś za młoda! Masz jakieś doświadczenie?!
 - Nie... - szepnęłam cichutko.
 - No właśnie! Więc...
 - Daj jej szansę. Ma magiczne moce - niespodziewanie w mojej obronie stanęła Veronica.
 - Jakie niby? - dalej ze mnie drwiła. Aż zagotowałam się w środku. Ile jeszcze będziemy ciągnąć tą męczącą rozmowę?!
Verry chyba zauważyła moją złość i odpowiedziała za mnie:
 - Potrafi nieźle władać ogniem. Może nam się przydać.
 - Ogień na statku to nie jest dobry pomysł. Spali się, utonie, a my razem z nim. Przecież jest z drewna!
 - Ale...
 - Nie przydasz nam się. Spadaj.
Tym zdaniem rozwścieczyła mnie na dobre. A ona niby się nadaje?! Też jest nastolatką! Chyba... Ale.. co to za różnica!
 - To gdzie mam iść? Muszę się teraz znowu wszędzie ukrywać, żeby mnie nie złapali i znowu nie wsadzili do tego piekła! Przez takich ludzi jak ty mam spaprane życie! Myślisz tylko o sobie!
Przewróciła oczami.
Cisnęłam w jej stronę kulą ognia. Jej czarne, lśniące włosy liznęły płomienie.
 - Ty ciemna maso - wycedziłam przez zęby - ty wredna, bezduszna...
Nie dokończyłam, bo Verry przycisnęła swoją dłoń do moich ust.
Elizabeth nawet nie pisnęła, tylko z udawanym spokojem pobiegła ile sił w nogach do najbliższego źródła wody. Jednak w jej oczach widziałam przerażenie.
 - Coś ty zrobiła! - warknęła w moją stronę - Wynoś się stąd!
Bez słowa pobiegłam w stronę plaży.

No to sobie nagrabiłam... Nie mam po co tam wracać.
Szkoda, ta Verry była ciekawą osóbką.
 - Red! - usłyszałam za sobą krzyk. Co jeszcze? Nie dość pokazałam? Teraz sytuacja wygląda jeszcze gorzej.
 - Red! - wrzask był głośniejszy - Zaczekaj! To Arven decyduje, kto jest z nami a kto nie... - dodała nieco ciszej - wracaj! Nie chcę, żeby cię złapali!
Że co niby?

od Arven - cd. Jow'a; do Jow'a

Przyjrzałam się młodzieńcowi z dystansem.
- Nie, dziękuję - odparłam i wycofałam się w głąb korytarza.
- Chwileczka! - Jow złapał mnie z refleksem kota za nadgarstek. - Zatem w jakim celu weszłaś do mojej kajuty?
Westchnęłam z dezaprobatą przewracając oczyma:
- Przyszłam w celach... czysto towarzyskich - rzekłam siląc się na dostojny ton.
- Ach, tak? - Jow uniósł brwi. - I chwilę potem opuściłaś mnie strojąc miny, które mogły znaczyć tylko; "Ależ zostaw mnie, bałwanie"?
Parsknęłam śmiechem, a po moich policzkach potoczyły się łzy rozbawienia:
- Nie ma co - prychnęłam w końcu. - Ślepy to ty nie jesteś.
- Ale błyskotliwy też nie? - chłopak ściągnął brwi z udawanym oburzeniem. W odpowiedzi dałam mu sójkę w bok, a on zatrząsł się od niehamowanego śmiechu.
- Bardzo zabawne - mruknęłam i na powrót przybrałam minę księżniczki. - Przepraszam pana bardzo, ale jestem trochę zajęta.
- A cóż to pani ma zamiar robić? - spytał Jow prostując się z godnością.
- Biorę szalupę i huzia na ląd - uśmiechnęłam się.
- A tam...?
- A tam nieco pogalopuję - odwróciłam się na pięcie chcąc odejść, ale niespodziewanie usłyszałam głos Jow'a:
- Płynę z Tobą.
Zesztywniałam nieprzywykła do tak stanowczych stwierdzeń.
- Zostajesz tutaj - wycedziłam. - i pilnujesz statku. Koniec kropka.
- Ależ, Arven! Nie bądź taka!
- Jow! Proszę, bądź cicho i zostań. Przyda Ci się... jeszcze trochę snu.
Chłopak aż się zjeżył w reakcji na moje słowa.
- Nie jestem dzieckiem, Arven - warknął rozgoryczony. - Czemu to nie mogę Ci towarzyszyć? Czemu...?
- To ja tu jestem kapitanem - przerwałam mu. - Nie Ty.
Odwróciłam się i wybiegłam na pokład.

Jow?

od Jow'a - do Arven

Minęło parę ładnych dni odkąd dziewczyny przyjęły mnie na pokład. Zawsze marzyłem o takim życiu.

~*~

Obudziłem się nad ranem w mojej własnej kajucie. Przed moimi oczyma malował się chwilowo rozmazany obraz, i wyglądając zza białej kołdry widziałem jak przez małe okrągłe okienko prześwitują promienie słoneczne. Z korytarza dobiegały stłumione szepty. Niechętnie wstałem z loża i przeciągnąłem się. Rozejrzałem się po pokoju. Zza okna dobiegał szum morza i okrzyki mew. Nagle po pokoju rozległo się pukanie. Podniosłem się i podeszłem do drewnianych drzwi. Gdy już miałem je pociągnąć do siebie, ktoś mnie uprzedził, i tym samym uderzył w nos. Błyskawicznie się za niego złapałem i odskoczyłem w bok, tym samym wpadając na szafkę pełną ksiąg i różnych drobiazgów. Czując w nosie szczypiący ból zamknąłem oczy. Nagle usłyszałem zaniepokojony głos
-Nic ci nie jest?
Powoli otworzyłem oczy i ukrywając bolącą część ciała, i zobaczyłem wychylającą się zza drzwi Arven. Widząc jej zaniepokojenie odkryłem twarz i powoli wstałem z ziemi.
-Nie, dzięki- uśmiechnąłem się.
-Dosyć… porządnie dostałeś -zmrużyła oczy
-Naprawdę, nic się nie stało. Chciałaś może czegoś?

<Arven?>

Od Veronicy - cd. Red; do Red.

No, dobra.. - mruknęłam nieufnie podążając w stronę jakiegoś kamiennego wyłomu. - Jak się nazywasz?
-Rowan Fox. - odparła z wahaniem. - Mów na mnie Red. A Ty?
-Veronica Schladerr. Mamy taki Zakon.. - Rowan uniosła jedną brew.
-Jaki? - spytała szybko z błyskiem w oku. Od razu mi się spodobała.
-Zakon Srebrnego.. - spojrzałam na nią z wahaniem. Czy aby na pewno mogę jej zaufać? W końcu już się przedstawiłam.. -..Lądu. - dokończyłam szybko.
-Świetna nazwa. - stwierdziła Rowan. - Jesteś założycielką?
-Nie, skądże - cicho się roześmiałam. -Ja dołączyłam niedawno. Założycielką jest.. Nie wiem czy zechce się przedstawić..
-No, gadaj!- zniecierpliwiła się.- I tak powiedziałaś jak się nazywasz i jak nazywa się Zakon. I tak się dowiem..
-Ok. - poddałam się. - Założycielką jest Arven O'hara.
-Mhm.. Ile osób liczy ten wasz Zakon?
-Jeśli się nie mylę to trzy. Razem ze mną.
-Przedstawisz mnie założycielce?
-Jeśli będzie już w domu. Parę godzin temu wyszła i ślad po niej zaginął.
-Nie martwicie się? Nie zginęła? - zaniepokoiła się Red.
-Zna to miasto lepiej od założyciela - roześmiałam się.
-Pewnie mieszka tu całe życie.. - westchnęła dziewczyna.
-Z przerwami. - odparłam. - Jak każda piratka jeździ na rejsy! -wyjaśniłam, napotykając pytające spojrzenie.
-Aaa..
-Usiądziemy? - spytałam wskazując dwa wygodne kamienie na bezludziu.
-Chętnie. - uśmiechnęła się dziewczyna i usiadła.
-Jaka była twoja historia? - spytałam po chwili milczenia, gdy uświadomiłam sobie, że nie znam jej jeszcze dostatecznie.

<Red? Dokończ, proszę> 

Od Red

Kolejny, nudny dzień.
Jeszcze nikt mnie nie znalazł.
Ale to nie może się niedługo zmienić...

Dzisiaj postanowiłam wyjść z tej starej rudery, chociażby na chwilę. Potrzebuję czegoś do jedzenia. Narzuciłam na ramiona szary, podarty płaszcz i nałożyłam kaptur, starannie zakrywając ognisty kolor moich włosów. Pewnie wciąż mnie szukają, muszę jak najbardziej wtopić się w tłum.
Drzwi zaskrzypiały głośno, na szczęście nie było nikogo w pobliżu. Udałam się w stronę miasteczka.

Idąc drogą usłyszałam znajomy brzęk w kieszeni płaszcza. Zaskoczona sięgnęłam tam ręką. To nie może być duża kwota, ale zawsze coś.

Szłam wzdłuż kamienistego wybrzeża dobrych kilka minut. Pod koniec drogi, na jednej ze skał zauważyłam jakąś postać...
O nie... Tutaj nie przejdę niezauważona.
Ale nieznajoma nie wydawała się zainteresowana moją osobą. Dopiero teraz ujrzałam orła siedzącego jej na ramieniu. Ptak nagle zerwał się i zaczął krążyć nad plażą.
Przyśpieszyłam kroku, a on podążył za mną i zniżył lot.
Odwróciłam głowę, żeby na niego spojrzeć i... potknęłam się o kamień.
 - Czego ode mnie chcesz?! - wychrypiałam leżąc na ziemi.
 - Ja cię gdzieś widziałem...
 - Niemożliwe. Zostaw mnie!
Ujrzałam nastolatkę biegnącą w moją stronę.
 - Large! - krzyczała. Ptak odwrócił głowę.
Wciąż leżałam na ziemi, zaskoczona całą sytuacją.
 - Co ty robisz tej dziewczynie?
Szybko wstałam i pobiegłam w stronę miasteczka jak najszybciej potrafię. Czułam na sobie zdumiony wzrok nieznajomej.
Kaptur zsunął mi się z głowy i świat zobaczył moje ogniste włosy.
Strzeliłam w stronę goniącego mnie ptaka kulą ognia, ale zrobił unik.
 - Zaczekaj! - wrzasnęła nastolatka. Teraz też ona zaczęła za mną biec.
Zatrzymałam się, jakby nagle do mnie dotarło, co zrobiłam pod wpływem złości.
 - Nie widziałaś tego! - powiedziałam ostrym głosem i przyłożyłam zardzewiały nóż do szyi właścicielki ptaka - Nic nie widziałaś! - powtórzyłam głośniej.
 - Spokojnie. Piraci nie skarżą. - odparła spokojnie i odsunęła mój nóż.
Spojrzałam na nią zdumiona.
 - Chcesz się przyłączyć?
 - Nie jestem piratem i nie znam się na tym...
 - Masz nadprzyrodzone zdolności.
 - Tak jakby...
 - To chcesz czy nie? - spytała zniecierpliwiona.
 - Chcę.
 - To chodź.

Może jak zostanę piratem, to nikt mnie nie znajdzie?

Nowy pirat!

Imię i Nazwisko pirata; Jow Asimorrow Imię użytkownika (członka) bądź ksywka: - Płeć: Mężczyzna Wiek: 20 lat Cechy charakteru i ogólne: Sprawny fizycznie, tajemniczy, bystry, inteligentny, chytry, manipuluje głosem, czasem wredny, charyzmatyczny, pracowity, honorowy, odważny, śmiały, groźny, porusza się niemal bezszelestnie, mądry, umie wysłuchać innych, zdyscyplinowany, wiecznie czujny, uwielbia sztuki walki. Stanowisko i pozycja w hierarchii: Przywódca ataków. Żywioł: Ziemia, ogień. Moce: Magia ziemi i ognia, uzdrawianie, czytanie w myślach i telekineza, telepatia. Specjalizacja/e: Moce ziemi i ognia, leczenie. Partner: Brak Rodzina: Odkąd pamiętam byłem sierotą, a wychowywał mnie wujek Lee. Co lubi: Walkę, broń palną (doskonale sobie z nią radzi), sztuki walki, magię ziemi, przygody, zwierzęta, naturę. Czego nie lubi: Dłygo by tu wymieniać... Historia: Zostałem wychowany w Port-Saidzie, w Afryce.Nie pamiętam czy kiedykolwiek miałem rodziców, ponieważ przez całe życie byłem wychowywany przez japońskiego handlarza.To on nauczył mnie wszystkiego co umiem. Sztuki walki od boksu do karate, strzelanie z karabinu, a nawet magii ognia. Gdy miałem już 20 lat, wuja Lee zamordowano. Ciężko to przeżywałem, a że nie pozostawił mi nic z czego mógłbym żyć zacząłem kraść. Pewnego dnia zarąbałem pewnej angielce pierścień z brylantem. Okazało się potem, że była to jakaś ważna osoba, ponieważ zaczęło mnie ścigać aż pięciu żołnierzy. Uciekłem nad port, gdzie akurat przepływał statek.Chwyciłem więc jedną ze zwisających lin i odpłynąłem razem z nim. Tak właśnie się tu znalazłem... Przyjaciele: Arven, no i jeszcze szuka. Wrogowie: Wielu. Towarzysz: Wygląd: Imię: Mortem Płeć: Samica Rodzaj: Towarzyszka ziemi. Gatunek: Sowa płomykówka Historia: Opiekun Jow'a handlował zwierzętami, i podarował mu jedną, umierającą już sowę. Jednak ona szybko wyzdrowiała z pomocą chłopaka. A że minęła się tak ze śmiercią nazwano ją Mortem, co po łacinie znaczy śmierć Konto na Howrse, lub OTOPJunior: Tygrysica

Nowy pirat!

Imię pirata: Rowan Fox (nazywana Rowan lub Red ze względu na swój kolor włosów. w ostrym słońcu wydaje się, że płoną).

Imię użytkownika bądź ksywka: mkptasiara

Płeć: kobieta

Wiek: 16 lat

Cechy charakteru i ogólne: zwinna i sprytna, szybko się uczy nowych rzeczy, czasami nieufna, ale często też przyjacielska; wysportowana, silna, pomocna i samodzielna, lecz kiedy trzeba też delikatna

Stanowisko i pozycja w hierarchii: nie mam pojęcia, może być szpieg

Żywioł: ogień

Moce: potrafi rzucać kulami ognia i trzymać je w ręce, żeby oświetlały ciemne miejsca

Partner: brak

Historia: Kiedy trafiłam do domu dziecka miałam 4 lata. Sierociniec ten został założony w pewnej nadmorskiej miejscowości w budynku, w którym niegdyś mieścił się szpital dla dzieci. Ludzie, którzy wiedzą, jakie panują tam warunki nazywają go Osobliwym domem pani Peregrine. Pani Peregrine to dyrektor tej placówki, stara kobiecina żyjąca niebywale długo. Krążą o niej różne legendy, na przykład, że jest duchem jednego z małych pacjentów szpitala albo czarownicą.
Pierwszy raz uciekłam stamtąd, kiedy miałam 10 lat. A raczej próbowałam uciec, bo już po jednym dniu mnie odnaleziono. Następnym razem chciałam opuścić to miejsce w wieku 11 lat, też z niepowodzeniem. Na dodatek zamknięto mnie do izolatki, z której nie mogłam się wydostać. Gdy liczyłam lat 14 nareszcie mnie wypuścili. Przez 2 lata postanowiłam zachowywać się przyzwoicie, żeby uśpić ich czujność. Uciekłam ponownie dwa dni temu i jeszcze mnie nie znaleźli. Teraz znajduję się w znacznej odległości od tego miasta, śpię w opuszczonym budynku na obrzeżach jednej z nadmorskich miejscowości. Wkrótce decyduję się zostać piratem. Może tak zapomnę o przeszłości. I może mnie nie znajdą.

Nigdy nie wiedziałam, co stało się z moimi rodzicami i kim byli lub są. Próbowałam się czegoś dowiedzieć od wychowawców w sierocińcu, ale oni nie udzielali mi żadnych informacji. Trzymam się wersji, że nie żyją. Lepiej mieć świadomość, że byłaś im potrzebna, kochali cię, niż że cię nienawidzili.
Nie wiem, skąd u mnie moc władania ogniem. Myślę, że moja matka i ojciec mieli z tym coś wspólnego. Tylko co? To chyba już na zawsze pozostanie tajemnicą...

Rodzina: Nie wiadomo co się z nią stało, ani kim jest.

Co lubi: zachód słońca; wszystkie rośliny i zwierzęta, z którymi stara się żyć w harmonii; spać pod gołym niebem; truskawki, jagody i inne leśne owoce; książki.

Czego nie lubi: Sierocińca i pani Peregrine, szpitali, zimnej wody (ale jak jest konieczność wskoczenia do niej, to nie robi problemów).

Przyjaciele: 

Wrogowie: Wszyscy, którzy chcą ją umieścić z powrotem w domu dziecka.

Towarzysz:

Wygląd: 

Imię: Fitzie
Płeć: Samica

Rodzaj: Towarzysz ognia

Gatunek: Feniks

Historia: Wyczarowałam go niedawno przez przypadek w opuszczonym domu, w którym śpię. Roznieciłam ogień w starym kominku, a kiedy on zgasł, została garstka popiołu. Z tego popiołu odrodziła się Fitzie. Nauczyłam się ją przywoływać, kiedy tego potrzebuję.
Jest mi wierna i oddana, lubi siadać na moim ramieniu i czesać dziobkiem moje ogniste, rude włosy. 

Konto na OTOP Junior: kormoran_13

od Veronicy

Z Elizabeth dogadywałam się coraz lepiej. Powiedziała mi, bym dziś spała na łóżku, nie na fotelu. Otrzepała je z kurzu i brudu, było dosyć wygodne, a że byłam zmęczona zasnęłam przed nocą. Elizabeth siedziała na parapecie co jakiś czas tylko wzdychając. Obudziłam się o północy. Było ciemno, burza ustała, ale raz po raz się jeszcze błyskało. Wyszłam z domostwa i odetchnęłam świeżym, nocnym powietrzem. Nie chciało mi się spać. Denerwowałam się, bo Arven wciąż nie było.. Usiadłam na murku, który stał się moim ulubionym krzesłem. Wsłuchałam się w pohukiwanie sów, szum wiatru i odległej rzeki. Patrzyłam z melancholią w nieruchome światełka w porcie. Wstałam, obeszłam podwórze dookoła i ruszyłam w stronę dziury w furtce. Przeszłam przez nią, obrzuciłam gniewnym spojrzeniem rysującą się w oddali rzekę i ruszyłam w jej stronę.

***

Siedziałam na wysokim kamieniu. Miałam zamknięte oczy, przemoczone buty i czułam jak wiatr rozwiewa moje włosy. Usłyszałam odgłosy jakiegoś bielika i otworzyłam oczy. Obok mnie na mniejszym kamieniu wylądował Large. Oczy miał załzawione od silnych podmuchów wiatru. Przyjrzałam mu się.
-Witaj Veronico. - zakwilił.
-Large! - wykrzyknęłam. - Co ci się stało? - Dopiero teraz w świetle księżyca dojrzałam potężną ranę na jego prawym skrzydle.
-Och, nic wielkiego. - starał się mówić spokojnie, ale po jego oczach wyczułam, że go to bardzo boli.
-Nic wielkiego?! - zdenerwowałam się. -Jakim cudem jeszcze leciałeś?
-Lewe skrzydło jest całe i zdrowe. U mnie właśnie lewe działa lepiej, więc.. dało się.
-Nawet tak nie mów. - ucięłam krótko. - Trzeba pójść do ptasiego lekarza.
-Nie przesadzaj! - zaprotestował ze strachem.
-Large, posłuchaj.. - zaczęłam spokojnie. - Jeśli nie pójdziesz do lekarza to nigdy nie będziesz mógł latać! - postraszyłam go, choć sama tak nie sądziłam.
-Nie, to niemożliwe! - zaprotestował ponownie.
-Kto u Was jest lekarzem? - spytałam ignorując go.
-Nie ma u nas lekarzy!
-To niemożliwe. Ale wszystkiego dowiemy się jutro. - mruknęłam. - A właściwie dzisiaj. - dodałam uświadamiając sobie, że jest po północy.
Wstałam i powiedziałam:
-Large, ja cię odprowadzę do miejsca, gdzie tymczasowo mieszkam. Odpoczniesz tam.
-No, dobrze.. - mruknął nieco niezadowolony. - Gdzie to? Kolejny warsztat łódkowy?
-Nie, nie warsztat. - zaśmiałam się cicho. - Domostwo mojej przyjaciółki.
-Myślałem, że jesteś piratką. Nie masz przyjaciół.
-To, że jestem piratką, wyklucza możliwość przyjaciół? - zachichotałam ponownie.
-Nie, skądże. - zmieszał się. -Po prostu nie miałaś przyjaciół.
-Pamiętasz tą dziewczynę w barze?
Ptak skinął głową.
-No, właśnie. To moja nowa przyjaciółka. A ona mieszka w domostwie, wraz ze swoją przyjaciółką. - wyjaśniłam, choć czułam, że Large nie wiele rozumie.
-No, dobra, nie będę cię męczyć. - zdecydowałam w końcu, a on odetchnął z ulgą.
-Oto i ono.

Położyłam go na moim łóżku i położyłam się obok. Elizabeth zeszła z okna i spała na łóżku naprzeciwko nas.

od Arven - cd. Veronicy; do Alochomory

Stałam na jednej z wyższych skał pokrywających wybrzeże i wpatrywałam się w dal. Mgła osnuwała dolinę, ostry wiatr, który zerwał się niespodziewanie kuł jak lodowate szpilki, a na dodatek, jakby tego było mało siąpił przejmujący deszcz. Żałowałam, że nie wzięłam swego ukochanego, czarnego prochowca i bez namysłu wybiegłam w deszcz. "O matko, jaka ja jestem głupia! Jak mogłam nie pomyśleć o tak oczywistej rzeczy?" - gromiłam się w duchu. Deszcz spływał po moich policzkach, ramionach i szyi, wsiąkał w aksamitną bluzkę i chłodził plecy. Było mi dobrze. Bardzo dobrze. Wstałam wyciągnęłam ręce ku górze i odrzuciłam włosy do tyłu. "Niech szlag wszystko trafi" - pomyślałam i uśmiechnęłam się do siebie. Ze wschodu nadciągała burza, ale nie zwracałam na to uwagi. Uśmiechnęłam się tylko, wyciągnęłam miecz i wbiłam go w skałę u swoich stóp i oparłam się o broń plecami. Zasnęłam. Chciałam być sama i odpocząć od wszystkich. A na pewno już od tego przeklętego domu.

Po jakimś czasie się obudziłam. Deszcz już nie padał, rozpogadzało się, ale i tak byłam cała mokra. Nie przeszkadzało mi to. Wzięłam miecz i zeszłam pośpiesznie ze skały uważając na oślizgłe kamienie. Nie poszłam jednak do domu, tylko do miasta. Przystanęłam pod barem o nazwie "Błękitna gwiazda". Nim jednak do niego weszłam narzuciłam na siebie płaszcz z kapturem, nie chciałam bowiem być uznawana za kobietę. Wkrótce weszłam do budynku, minęłam różne stoły i ławy, po czym przysiadłam przy samotnym stoliku w końcu baru. Siedziałam tam i rozmyślałam, ale nagle ktoś się do mnie przysiadł. Zerknęłam nań i prawie, że spadłam z krzesła, bo przede mną siedziała młoda dziewczyna o jasnych, perłowych lokach i obserwowała mnie z ukosa. Wstałam, rzuciłam jej przeciągłe spojrzenie i złapałam za dłoń, po czym pochyliłam się ku niej.

- Chodź ze mną, proszę - szepnęłam. Skinęła tylko z wolna głową i podążyła ze mną ku wyjściu. Kiedy oddaliłyśmy się od drogi zrzuciłam kaptur i spytałam:
- Kim ty u diabła, jesteś?
- Alochomora - odparła.
- Ludzie... - jęknęłam. - Czemu mnie śledzisz?
- Bo jesteś piratką - uśmiechnęła się tylko.
- Że co niby? - zawołałam.
- Nie udawaj, że nie wiesz! - warknęła. - Jesteś piratką, tak?
- Tak - odparłam niechętnie i zaczęłam rozważać opcję zabicia natręta oraz wrzucenia jego trupa, gdzieś do rynsztoku, ale po namyśle postanowiłam nieznajomej wysłuchać
- Czego ode mnie chcesz? - spytałam.
- Wysłuchania - rzekła.
- Więc?
- Więc ponoć - słyszałam to z ust osób trzecich - jesteś piratką i masz dwie znajome, które mają zamiar łupić te morza, czy tak?
- Załóżmy.
- No właśnie. A mówię Ci to nie po to, aby cię szantażować, tylko dlatego bo chce dołączyć do waszego bractwa.
- To tylko o to chodzi? - odetchnęłam.
- Tak.
- No dobrze, to może... chodź ze mną, ok?

(Alochomora? Dokończysz?)

od Veronicy - cd. Arven; do Arven

-Powiesz mi..? - wzdrygnęłam się. - Co dokładnie?
-Nie pamiętam. - odpowiedziała. - Nie pamiętam za wiele.
-A tak w ogóle..- zadrżałam. - po co mi to mówisz?
-No jak to po co? - oburzyła się Arven. -Jesteś aż tak naiwna ?
-Chciałaś mnie tylko przestraszyć, prawda? - spytałam.
-Mylisz się. - rzekła stanowczo. - Lecz teraz nie powiem ci prawdy. - syknęła.
Podniosłam się i spojrzałam na nią z góry:
-Co się z wami wszystkmi dzieje? Kim jesteście? Dlaczego wczoraj napadło Elizabeth, a teraz ciebie?! - umilkłam złapawszy oddech. -Nic o was nie wiem..! - krzyknęłam w końcu, dysząc ciężko.
-Chcesz coś wiedzieć? - syknęła.
-Nie. - odparłam. - Nie teraz i nie dziś. Muszę poczekać, aż się uspokoicie. Odwróciłam się i już miałam pobiec gdy usłyszałam szyderczy śmiech:
-Tchórz.
Odwróciłam się do niej i już otwierałam usta, szukałam odpowiednich słów, lecz wreszcie dałam sobie spokój. Pobiegłam. Chciałam przez chwilę pobyć sama. Nie wiedziałam co działo się z Arven i Elizabeth. Te dwie dziewczyny które mam za przyjaciół okazują się dziwnymi stworzeniami. - pomyślałam. Pobiegłam do miejsca które znałam tylko ja. Gdy się ukrywałam nie chcąc siedzieć cały czas w zakurzonej piwnicy, spędzałam całe dnie, siedząc na różnych wygodnych drzewach, szukając jagód w kujących krzakach.
Usiadłam na wysokim wygodnym pniu i poszukałam relaksu w cudownym śpiewie słowików które tam mieszkały. Wysokie drzewa zewsząd otoczone były cudną mgłą, a siedząc dokładnie w miejscu, gdzie siedziałam ja nie było widać ziemi. Ułożyłam się wygodnie i po chwili zasnęłam. Na twardym fotelu w tym zapajęczonym pokoju, nie wyspałam się zbytnio, dlatego teraz spokojnie mogłam zasnąć. Gdy się wreszcie obudziłam, mgła zeszła na wysokość mojej głowy. Zbierało się na deszcz, bo ostatnio lekkie podmuchy wiaterku zmieniały się w ogromne wichury. Zeszłam z drzewa i skierowałam się w stronę wyjścia z magicznego miejsca. Oślepiło mnie niesamowite światło na zewnątrz. Był środek południa. Skierowałam się w stronę domu i zobaczyłam Arven z Elizabeth na murku. Nie rozmawiały chyba, lecz wyglądały jakby przed chwilą odbyły poważną dyskusję. Cofnęłam się o pare kroków i nagle usłyszałam poważny głos Arven:
-Ciekawa jestem, gdzie ta nasza Veronica się podziewa..
Spodziewałam się głośnego oburzenia Elizabeth, że na temat znów wchodzę ja, lecz ona rzekła tylko:
-Tak, trzeba jej poszukać.
O mało nie spadłam w tył, gdy to usłyszałam. Wstałam i powoli ruszyłam w stronę furtki.
-O wilku mowa! - krzyknęła Arven gdy przelazłam przez dziurę w siatce i ruszyłam w ich stronę.
-Cześć, dziewczyny. - uśmiechnęłam się i porozumiewawczo spojrzałam na Arven, lecz ona tylko odwróciła wzrok.
-Cześć. - odparła Elizabeth. -Wiesz, miałam zły dzień kiedy chciałaś mnie poznać.. Może porozmawiamy teraz?
-Dobry pomysł. - uśmiechnęłam się, choć wyczułam w tym sztuczność.
Arven zeskoczyła z murku i skierowała w stronę furtki.
-Pójdę się przejść. - powiedziała.
***
-Więc Elizabeth.. co chcesz mi powiedzieć teraz, czego nie powiedziałaś kiedyś? - spytałam siadając koło niej.
-Prawdę. - odparła. -Z początku chciałam cię zabić. Przy pierwszej lepszej okazji, ale Arven pomogła zdać mi sobie sprawę, że tak na prawdę nic mi nie zrobiłaś. Nie mam za co cię nienawidzić.
Powiedziałam ci wtedy tylko jak mam na imię i zrzuciłam z dachu. Powód? Oczywiście go nie było, ale skąd to miałam niby wiedzieć. Byłam pod presją. Pamiętasz, z jaką złością wypowiedziałam słowa; '
'nie pamiętam, żeby oprócz mnie miała jakichś przyjaciół' ? Bo nie miała. Ale tak na prawdę to ona mnie uratowała, a nie ja ją. Po prostu byłam przyzwyczajona, że mam ją tylko dla siebie. I.. nie miałam kiedy udowodnić sobie, że Arven pomaga nie tylko mi. - Pomaga wielu osobom, lecz ja tego nie widzę. Jestem mało inteligentna; to jasne.
-Czy..- odezwałam się po dłuższej chwili ciszy. - czy to znaczy, że już mnie lubisz?
-Można tak powiedzieć. - uśmiechnęła się.
Rozmawialiśmy jeszcze chwilę o mnie, o niej, aż wreszcie rozpadał się deszcz i pobiegłyśmy do domu.

(Arven?)

od Arven - cd. Veronicy; do Veronicy

Następnego dnia wstałam przed świtem i usiadłam w oknie. Patrzyłam na wschód i na powoli nabierające barw niebo. Wokoło śpiewały rudziki i kosy, nad murku przysiadły przedrzeźniacze. Westchnęłam, ale po chwili przypomniałam sobie wczorajszy dzień i wzdrygnęłam się. Czy już całkiem zwariowałam? A może coś mnie opętało? Nie wiedziałam co jest gorsze. W końcu zeszłam i natknęłam się na Veronicę.
- Wszystko dobrze? - spytała przyglądając mi się badawczym wzrokiem.
- Jak najbardziej - odparłam cicho i bez entuzjazmu. - Po śniadaniu, wyjdź tu - na murek - i poczekaj na mnie, dobrze?
- Jasne - mruknęła.
Sama poszłam na plażę i wskoczyłam do wody. Fale unosiły mnie i wzdymały się wokół mojej twarzy. Zanurkowałam i odetchnęłam pełną piersią. Po jakimś czasie rozkoszy wyszłam na ląd, zawołałam Beauregarda i pogalopowaliśmy pod domu.
- Och, Arven! - usłyszałam krzyk Verry. - Jaki piękny koń!
- Zgadza się! - odwrzasnęłam. - To Beauregard! Jest dziki, ale... - złapałam oddech. - akceptuje mnie.
- No, no. Cudo - przyznała.
- Prawda, prawda - uśmiechnęłam się.
- No więc... miałaś mi coś powiedzieć? - podpytała.
- Och, no tak - potaknęłam niechętnie - To może chodźmy stąd?
- Tak, chodźmy.
Poszłyśmy na plażę, gdzie usiadłam nad wodą, a Beau przysiadł koło mnie i Verry.
- No więc? - spytała dziewczyna. Nie odpowiedziałam tylko wpatrywałam się w morze. Po dłuższej chwili jednak, kiedy otwierała usta by coś powiedzieć rzekłam:
- Klątwa objęła moją rodzinę - szepnęłam. - Nawiedzała mych rodziców, ten dom, tak że przypłacili gardłem swe bogactwo. Bo byli bogaci. Ale i chciwi... - przerwałam. - Nie wiem, jak, ale to co się wtedy wydarzyło. Klątwa, która nawiedzała niektórych członków mojej rodzinie odbiła się w specyficzny sposób na mnie. Teraz widzę przeszłość, ale i... przyszłość. Tak, mogę ją dostrzec. Kiedyś miałam widzenie. Wtedy nie wiedziałam, co to jest, ale teraz wiem - zwróciłam spojrzenie na Veronicę. - Bo to byłaś >>ty<<.
- Ja..? - jęknęła zdziwiona dziewczyna.
- Tak, ty - westchnęłam. - To była wizja przyszłości.
- Mojej przyszłości? - zawahała się Veronica.
- Tak - uśmiechnęłam się drapieżnie i oczy mi się roziskrzyły. - Twojej przeszłości.

(Veronica?)

od Veronicy - cd. Arven; do Arven

Wybiegłam przez ogrodzenie, pognałam ulicą. Dobiegłam do portu, porozglądałam się, później pobiegałam po kilku łąkach. Rozmyślałam o naszej rozmowie z Arven i zastanawiałam się jak bardzo warty jest sekret Czarnej Perły. Gdy zapadł zmrok wróciłam do Arven i Elizabeth, myśląc, że już śpią. I prawie się nie myliłam. Weszłam i oświetliłam latarką kilka pokoi gdzie szukałam Arven. Zauważyłam ze strachem, że jest jeszcze gorzej niż wcześniej. Wszędzie porozrzucane było szkło, porcelana, a zasłonki mimo braku wiatru kołysały się jakby ktoś je popchnął. Wreszcie weszłam do pokoju na półpiętrze. I aż się zachłysnęłam.
-Arven!
Na kamiennej posadzce wokół porcelany, szkła, otwartej szafy, ogromnego lustra leżała Arven. Wyglądała w tym momencie tak koszmarnie. Jej zwykle lśniące, brązowe włosy, opadały teraz niechlujnie na rozdartą bluzkę.
Podbiegłam do niej, położyłam jej głowę na swoich kolanach i sprawdziłam puls. Na szczęście był w porządku. Uspokoiłam się i parę razy nią potrząsnęłam. Dopiero po chwili otworzyła oczy. Rozejrzała się po pokoju i z powrotem je zamknęła.
-Arven?! Co się stało..? - spytałam drżącym głosem.
-Ach, Veronica.. - wybełkotała. -
-Och, już! - krzyknęłam po czym wyciągnęłam ją bliżej drzwi wyjściowych. Podłożyłam jej poduszkę pod głowę i wybiegłam po wodę. Jakieś półgodziny siedziałam z nią i podawałam jej kolejne szklanki pod brodę. Wypiła wszystko, a na końcu się podniosła.
-Gdzie Elizabeth? - spytała.
-Nie mam pojęcia.
-Chodźmy jej poszukać..
-Wciąż nie powiedziałaś mi co się tu działo! - krzyknęłam za nią.
-Przyjdzie i na to czas. - odparła. - Ale teraz chodź. - ponagliła.
Westchnęłam tylko cicho i zaczęłam się wspinać po schodach. Będąc na szczycie odwróciłam się do niej:
-Ja pójdę. - rzekłam. - Ty poczekaj.
-Boję się o ciebie. - usłyszałam odpowiedź.
-A ja o ciebie. - westchnęłam. - Ale ty jesteś słabsza. Poczekaj tu chwilę.
-Nie ma mowy. - powiedziała zdecydowanym tonem. -Idziemy razem.
W końcu chcąc nie chcąc, musiałam się zgodzić.
Poszłyśmy na dach. Na jego skraju kucała zwinięta Elizabeth. Patrzyła na gwiazdy, przesuwała się coraz bliżej i bliżej końca dachu.
-Elizabeth! - wrzasnęła Arven. - Co ty tu jeszcze robisz?!
Elizabeth podskoczyła i powoli się odwróciła. Oddarta od rzeczywistości, patrzyła się na nas pustym wzrokiem.
-E-li-za-beth.. - powtórzyła Arven tym razem spokojniej, patrząc jej w oczy. -Co się z tobą dzieje? - spytała roztrzęsionym głosem.
A Elizabeth tylko patrzyła na nas z mieszaniną ciekawości i oniemienia.
Pociągnęliśmy ją na strych. Tam od razu się położyła i zasnęła. Patrzyłyśmy na nią zdenerwowane, po czym zeszłyśmy na dół. Arven wskazała mi wygodny fotel niedaleko i powiedziała:
-Siadaj. Tu spędzisz dzisiejszą noc. - uśmiechnęła się.
-Dzięki. - odparłam tylko i posłusznie usiadłam.
Zasnęłam dosyć szybko mimo, że myśli o minionym dniu nie chciały mnie opuścić.
Następnego dnia..

(Arven? )

od Arven - cd. Veronicy; do Veronicy

Ledwo Veronica wyszła z domu, wspięłam się na półpiętro i zdyszana przysiadłam na skrzypiących schodkach. Rozmyślałam o minionym dniu i po jakimś czasie udałam się do swego pokoju. Zamarłam jednak w drzwiach, bo zobaczyłam scenę z mojego koszmaru. Stałam naprzeciw potężnego zwierciadła, a z niego spoglądała na mnie wylękniona dziewczynka, o rozwartych ze strachu, ciemnych oczach i długich włosach opadających na plecy. Cała drżała, po jej bladych policzkach spływały łzy, w roztrzęsionych dłoniach trzymała błękitnawe jajko. To byłam ja. W dniu egzekucji, 12 lat temu. Chciałam krzyknąć, ale głos uwiązł mi w gardle. Podeszłam powoli do lustra i pogładziłam się po policzku. Dziewczynka w lustrze zrobiła to samo, po czym uśmiechnęła się z szyderstwem. Jej oczy zalśniły dziko, dotknęła tafli lustra i przeniknęła weń. Zaklęłam i wybiegłam z pokoju. Jak oszalała zbiegłam na parter i wpadłam do kuchni, gdzie powinna być Elizabeth. Ale ku mojemu przerażeniu dziewczyny tam nie było, a postacie z przeszłości. Nie wiedziałam co to wszystko znaczy. Drżąca wybiegłam na korytarz, usiadłam w jakimś opuszczonym pokoju i powoli omotała mnie ciemność. Dziwny, szarawy dym wypełnił mi płuca, w moją świadomość zalał mrok i zemdlałam. Wokoło słyszałam krzyki ludzi, krzątaninę…mój własny śmiech, nasycony teraz wściekłością. Straciłam czucie i nagle wszystko ucichło. Nastała cisza, a wraz z nią ukojenie.

od Veronicy -cd. Arven; do Arven

Nie wiedziałam co odpowiedzieć. Byłam bardzo, bardzo ciekawa tego sekretu. Spytałam więc tylko:
-A jak to zrobisz?
-Widzisz..- zamyśliła się.- Jeszcze nie wiem.
-Yhm. - odparłam tylko. - A czy podczas Twego zastanawiania, mogę jeszcze o coś spytać?
-Proszę. - uśmiechnęła się.
-Co to za domostwo? - spytałam niepewnie rozglądając się.
-Hmm, widzisz.. - To dosyć prywatna sprawa.
-I..? - spytałam zażenowana. - Musisz mnie sprawdzić? - prychnęłam.
-No.. nie wiem. - odparła szczerze. - Może.. może Ci odpuszczę?
-No, byłabym wdzięczna. - rzekłam.
Arven nic nie odpowiedziała. Zlustrowała mnie wzrokiem, po czym przeniosła wzrok na dach. Nie było już na nim Elizabeth. Poruszyła się niespokojnie.
-Dobra, powiem ci. - powiedziała w końcu, nie spuszczając dachu z oczu.
-Więc..? - oczy mi rozbłysły, a twarz znowu nabrała przyjemnego ciemnego koloru.
-Więc. To domostwo kiedyś należało do moich rodziców.. odparła. - Oni zginęli, więc ja tu pozostałam.
-Dlaczego go choć trochę nie posprzątałaś ?! - nie zrozumiałam.
-Nie chcę żeby ktokolwiek wiedział, że ktoś tu mieszka. - odparła. zażenowana. Najwyraźniej nie spodziewała się tak banalnego pytania.
-Ach.. - westchnęłam. Przeniosłam wzrok na podniszczone, czarne ogrodzenie.
-A ty? - spytała. - Gdzie mieszkasz?
-Nigdzie. Parę lat temu piwnica, w której mieszkałam, została odkryta.
-Też się ukrywałaś? - spytała nie dowierzając. -Co takiego zrobiłaś?
-Mm, ukrywałam się z powodu rodziców. - wyjaśniłam. - Ukrywałam się przed nimi. Dobre 5 lat.
Arven spojrzała tylko ze współczuciem i odwróciła wzrok.
Przez dłuższą chwilę panowała cisza. Po chwili usłyszałyśmy:
-Arven ! Arven!
-Co się stało Elizabeth? - jęknęła Arven zeskakując z murku.
-O, tu jesteś. - wybiegła szybko i natychmiast się zatrzymała. - Ona tu jeszcze jest? - jęknęła.
-A co ci ona przeszkadza?! - krzyknęła rozdrażniona Arven.
-Chciałam z tobą porozmawiać na osobności! - wrzasnęła opryskliwie.
-Jak będziesz tak się "szczerzyć", to ze mną nie pogadasz! - warknęła zdenerwowana.
Elizabeth prychnęła tylko w odpowiedzi uspokajając się. Ja poczułam się nieco zmieszana słuchając ich kłótni.
-Ja i tak już miałam iść. - zeskoczyłam z murku i obrzucając Elizabeth niemiłym spojrzeniem skierowałam się do dziury w ogrodzeniu.
-Verry ! - usłyszałam krzyk Arven. - Jeszcze z tobą nie skończyłam!
-Dobra, poczekam. - powiedziała Elizabeth i stanęła na przeciwko nas.
-A ja z nią chcę porozmawiać na osobności! - warknęła Arven z powrotem siadając.
Elizabeth prychnęła i ruszyła do domu rzucając długimi włosami.
-No, nareszcie. - westchnęła Arven i odwróciła się w moją stronę.
-Ja i tak już muszę iść.. - jęknęłam.
- Skoro nie masz już tamtej piwnicy, a nie idziesz też do warsztatu łódkowego.. to gdzie spędzisz dzisiejszą noc? - spytała.
-No, nie wiem.. prawdopodobnie gdzieś na łące.. - odparłam.
-Co proszę?! Pod gołym niebem? - krzyknęła.
-Nie mam wyjścia, Arven. - westchnęłam.
-Masz, masz wyjście! - rozpromieniła się. - Możesz nocować tutaj!
-No, nie wiem.. pasowałoby się spytać Elizabeth, czyż nie?
-Nie. Nie może zaprzeczyć. To nie jej dom, tylko mój. Gdyby nie ja nie mieszkałaby tutaj. - zapewniła.
-Dobrze, ale nie chcę być świadkiem waszych kłótni na ten temat. - podsumowałam.
-W porządku. - odparła. - Możesz się błąkać po ulicach, a wracać w nocy. Nikt ci nie broni.
-Dzięki. - odparłam. - Chyba już to zrobię.
-Ach, no tak! Już pojutrze udajemy się w rejs, więc uważaj. - uśmiechnęła się.
-No, pewnie. - odwzajemniłam uśmiech.
Zeskoczyłam z murku i podążyłam w stronę ogrodzenia. Tym razem Arven nie protestowała. Patrzyła tylko za mną wesołym wzrokiem.

(Arven? )

od Arven - cd. Veronicy; do Veronicy

Otworzyłam drzwi wchodząc do domu i od razu wpadłam na Veronicę.
- Co ty tu robisz? - warknęłam.
- Och, ja... - zająknęła się. - Nic tak właściwie... ja po prostu... szłam sobie już.
- Czyżby? - uniosłam jedną brew do góry w geście niedowierzenia.
- No jasne!
- A jak tam rozmowa z Elizabeth? - spytałam po chwili.
- Kiepsko - przyznała.
- Co masz przez to na myśli? - zmarszczyłam czoło.
- Zrzuciła mnie z dachu! - krzyknęła Veronica. - To mam na myśli!
- Ojć, ma chyba zły dzień - odparłam. - Nic nie szkodzi.
- Nic nie szkodzi? - zaperzyła się Veronica. - Oczywiście, że szkodzi i to bardzo!
- Przecież żyjesz - mruknęłam. - Nie wystarcza Ci to?
- No jasne, oczywiście. Nic by Cię nie obeszło gdybym się cała połamała? - westchnęła.
- Może troszkę - odparłam.
- Łaskawiec się znalazł - prychnęła.
- Skoro zamierzasz być taka opryskliwa to proszę bardzo! Idź sobie! - warknęłam.
- Już dobrze - łagodziła. - Spróbuję się opanować.
- Tak, tak - mruknęłam. - Spróbuj.
- A poza tym - powiedziałam. - Chyba chciałaś mnie jeszcze o coś spytać?
- Och, no tak! - od razu się rozpromieniła, a oczy zalśniły jej żywo. - Tylko może chodźmy stąd?
- Dobry plan - zgodziłam się. Poszłyśmy do ogrodu, gdzie usiadłyśmy ramię w ramię na murku.
- No więc? - spytałam.
- Skąd masz Czarną Perłę?
- "Sekret warty jest tyle, ile ludzie, przed którymi powinniśmy go strzec" - uśmiechnęłam się.
- To... jakiś cytat? - zawahała się.
- Yhm. Carlos Ruiz Zafon. Z "Cienia Wiatru" - odparłam.
- To co... powiesz mi?
- Muszę się przekonać ile jesteś warta. Bo ten sekret jest dużo warty.

(Veronica?)

od Veronicy - cd. Arven; do Arven

Gdy tylko Arven zeszła z dachu, podeszłam do Elizabeth i nieśmiało wyjaśniłam:
-Jestem Veronica, piratka. - powiedziałam, prawie szeptem.
-Mhm.. A skąd znasz Arven? - spytała dosyć nieufnie. -Nie przypominam sobie, by miała oprócz mnie jakichś, no.. przyjaciół.
-Dzisiaj się poznałyśmy. -wyjaśniłam. - Arven mi zaproponowała, bym z wami płynęła do tego miasteczka na północy- Sery.
-Ach, tak? - spytała dosyć groźnie. - A po co cię tu przyprowadziła?
-Żebym poznała dziewczynę z którą będę spędzać kilka dni na morzu. - odparłam spokojnie.
Elizabeth zamilkła i odwróciła się tylko w odpowiedzi. W jej oczach błysnęło, gdy przyglądała się tysiącom świateł w porcie.
-No, dobra. Możesz z nami płynąć. - powiedziała w końcu.
-Więc mogę wiedzieć.. na przykład.. jak ty masz na imię?
-Możesz. - odparła. -Elizabeth.
-Aha..
Przykucnęłam koło niej i rozejrzałam się wokoło.
-Czego jeszcze chcesz? - warknęła.
Podniosłam się i już miałam wskoczyć w klapę kiedy poczułam jak ktoś mną potrząsa. Powoli się odwróciłam. Nade mną stała Elizabeth ściskając mocno rąbek mojej bluzki.
-O co ci..- nie skończyłam jednak zdania, bo gwałtownie puściła, wobec czego spadłam na twardą podłogę strychową. Rozległ się ogromny huk po czym w pokoju zapanowała ciemność. Elizabeth zamknęła klapę. Rozejrzałam się po pokoju, o ile było to możliwe; ciemność i kurz pokryły wszystko. Podniosłam się i po omacku otworzyłam drzwi.Tam było o tyle lepiej, że na grubej, zapajęczonej ścianie było maluteńkie okienko. Zeszłam po dziurawych schodach i otworzyłam kolejne drzwi. Oślepiające światło zajęło moje oczy i przez chwilę nie widziałam nic. Po chwili się jednak uspokoiłam. Dziurawe, spróchniałe drzwi naprzeciw ledwo wisiały na zawiasach, skrzypiąc głośno. Wybiegłam przez nie.

(Arven- dokończysz? :) )

Powitajmy nowego pirata!

Zdjęcie:

Imię: Alochomora
Imię użytkownika: Dominika
Płeć: kobieta
Wiek: 17 lat
Cechy charakteru i ogólne: miła, przyjacielska, wygadana, sprytna, inteligentna, lojalna.
Stanowisko i pozycja w hierarchii: Zwiadowca
Żywioł: Powietrze
Moce: Telepatia, telekineza i władza nad pogoda
Specjalizacje: Zastawianie pułapek
Partner: Szuka
Rodzina:brak
Co lubi: Wegetarianizm,rozrywkę logiczną i umysłową
Czego nie lubi: Mięsa,chamskiego zachowania i leni
Historia: Uciekła z domu od wybuchu wojny domowej. I dołączyła do piratów.
Przyjaciele: Arven i Elizabeth
Wrogowie: Brak

Towarzysz:
Wygląd:

Imię: Alfonso
Płeć: samiec
Rodzaj: Towarzysz powietrza
Gatunek: Skrzydlaty wilk
Historia: Został znaleziony przez Alochomorę jako szczeniaczek gdy uciekał z pożaru.
Konto na Howrse: Sfinks1

od Arven - cd. Veronicy; do Veronicy

Podążyłyśmy więc ku naszemu domostwu. Szybko tam też się dostałyśmy, na murku jednak Elizabeth już nie było. Wbiegłyśmy do budynku, ale i tam po gruntownym przeszukaniu pokoi nie znalazłyśmy dziewczyny.
- Elizabeth! Gdzież ty się podziewasz? - krzyknęłam, ale dziewczyna zaginęła. Zmarszczyłam czoło. Miała przecież nigdzie się z domu nie ruszać, a tu śladu jej nie ma!
- Jak myślisz? Co się jej stało? - spytała po chwili Veronica. Już chciałam odpowiedzieć, że Elizabeth szlag trafił kiedy usłyszałam jakiś hałas nad nami. Zmrużyłam oczy i przycupnęłam z wyjętą bronią.
- Chodź za mną - szepnęłam do Verry i sama pomknęłam na schody prowadzące na drugie piętro. Tymczasem łomot się nasilał. Odetchnęłam głęboko i przystanęłam tuż przed klapą, którą wchodziło się na strych.
- Raz, dwa, trzy! - zawołałam otworzyłam klapę, po czym szybko wdrapałam się na strych. Za mną podążyła Verry.
- Co tu się dzieje, Arven? - spytała.
- Och, nic szczególnego - odparłam - Tylko właśnie zginęła Elizabeth i ktoś - bądź coś - rozbija się tutaj.
Jednak jak się okazało nikogo nie było. Hałas zaś natężył się, ale ewidentnie dochodził z góry.
- Ona jest na dachu - wycedziłam wściekła i rozdrażniona. Otwarłam ostatnie drzwiczki prowadzące na dach i wyskoczyłam na dachówki.
- Aha! - krzyknęłam zobaczywszy Elizabeth stojącą jakby nigdy nic z Alurien.
- Och, Arv - uśmiechnęła się niewinnie. - Jak dobrze Cię widzieć.
- Tak, też cię lubię - odparłam siląc się na obojętność i zawróciłam:
- Verry?
- Tak? - odrzekła piratka.
- Może pogadaj sam na sam z Elizabeth. Nie mam humoru - i nie czekając na jej odpowiedź wskoczyłam na strych, stamtąd skierowałam się na półpiętro i wreszcie wyszłam z domu. Chciałam odetchnąć, a tak mogłam jedynie przy... jeździe konnej. Pobiegłam więc do portu i skierowałam się do konia, który pasł się niedaleko plaży. Nazywał się Beauregard, ale nie był mój. To był dziki koń, który po prostu mnie akceptował. Podeszłam doń i łagodnie pogłaskałam go po szyi.
- No co mały? Chciałbyś trochę pobiegać? Na pewno - szepnęłam mu do ucha i bez ceregieli wskoczyłam mu na grzbieti szybko pogalopowaliśmy na plażę i długo pędziliśmy nabrzeżem rozpryskując pieniącą się wodę i wypłaszając stadka biegusów. W końcu nastał wieczór...

[Verry - może napiszesz o czym to gadałyście z Elizabeth?]

od Veronicy - cd. Arven; do Arven

Trzepnęłam długimi włosami i ruszyłam za nowo poznaną dziewczyną. Zaprowadziła mnie do baru na bezludziu. Usiadła i wskazała krzesło naprzeciw
-No.. to zadawaj te pytania. - rzekła nieufnie obserwując każdy mój ruch.
-Jak się nazywasz? - zaczęłam.
-Arven O'hara. - rzuciła.
-Jesteś piratką? - zmarszczyłam brwi.
-Owszem. Jestem piratką, coś jeszcze?
-Eee, mieszkasz tu?
-Tak, tymczasowo.
-A.. czy teraz ja mogę zadawać pytania? - odezwała się Arven po dłuższej chwili ciszy.
Skinęłam głową w odpowiedzi. Mój wzrok przyciągnął teraz ogromny, piękny, czarny statek, niedaleko nas.
-Podoba ci się, co? - podłapała Arven dumnie potrząsając głową.
-Ja, eee, nie.. to znaczy.. - złapałam oddech powoli wracając do rzeczywistości- Bardzo.
Arven zaśmiała się tylko cicho i także spojrzała na statek.
-To twój? - spytałam. - Skąd go masz?
-Oczywiście, że mój.. - rozmarzyła się na chwilę, po czym zaczęła mi się przyglądać. Niedługo po naszej rozmowie, Arven wstała, bo usłyszała dziwne dźwięki. Nad jej głową przeleciał bielik. Bielik amerykański. Zmarszczyła brwi
-To Large ! - wykrzyknęłam uszczęśliwiona.
-To.. kto? - Arven zdawała się nic nie rozumieć.
- Ostatnimi czasy wysłałam Largiego, aby przekazał ważną wiadomość pewnemu piratowi z północy. Nie było go 2 tygodnie. Myślałam, że nie wróci.. Ale wrócił !
-I co? - spytałam go.
-No, i nic.. - odparł. - otrzymał wiadomość, pilnie, tak jak chciałaś. I.. nic nie powiedział tylko westchnął głęboko. - pospiesznie wyjaśnił.
-To.. Large ?! - Arven była wciąż oszołomiona, wręcz wściekła.
-Owszem. Mój kochany, prawie zaginiony Large - wyjaśniłam, uśmiechając się tajemniczo.
-Ach.. - zastygła chwilę w bezruchu.
-No, więc.. ja już muszę się zbierać. Wybacz. - powiedziałam.
-Hmm, a gdybym chciała z Tobą porozmawiać, gdzie bym cię znalazła? -spytała.
-Prawdopodobnie w warsztacie łódkowym. -odparłam. - będę płynąć. Do miasteczka, o nazwie, Sera.
-O, naprawdę ? My tam płyniemy. Statkiem.

Widać było, że Arven zyskała już zaufanie do mnie..
-My? - zmarszczyłam brwi.
-Tak, my. Ja i moja przyjaciółka- Elizabeth.
-Hmm. - westchnęłam.
-Zaprowadzę cię, chodź.

(Arven, dokończysz? )

od Arven do Veronicy

***


Stałam samotnie w cichym i pustym pomieszczeniu o obdrapanych ścianach i przeciekającym stropie. Był to spory pokój - dawniej wspaniały i imponujący, teraz zniszczony powodziami i pożarem. Wokół słychać było szemrzącą wodę - spływała po zakurzonych obrazach i wsiąkała w ciemnozielone, podarte portiery walające się tu i tam po posadzce. Potężne łóżko stojące w przeciwległym końcu pokoju było zanurzone w gęsim pierzu, które uleciało z przedziurawionych poduszek, a na zabytkowym stoliczku drzemała skulona żmija. Oddychałam szybko przełykając łzy i spoglądając z ponurą determinacją i rozpaczą na zrujnowane pomieszczenie. Wciąż jeszcze pamiętałam błysk wypolerowanej podłogi, miękki materac na mahoniowym łożu, po którym skakałam będąc berbeciem. Teraz wszystko przestało istnieć. Wiedziałam, że to sen. Jeden z wielu, które mnie nawiedzały po pamiętnym dniu egzekucji. Zawsze próbowałam wmówić sobie, że to fikcja, wytwór mojej zwariowanej wyobraźni, ale czułam, że to się dzieje naprawdę. Za każdym razem jakiś element pozostawał niezmieniony, ale dużo przedmiotów to znikało to się pojawiało, aby nawiedzać mnie zarówno za dni, jak i za nocy. Od niechcenia schyliłam się i podniosłam stary pamiętnik mojej siostry. Skórzana okładka była podrapana, ale można było odczytać jedno jedyne słowo. Cassandra. Wciąż pamiętałam - choć obraz ten coraz bardziej zacierał się w mojej pamięci - jej czarujące oczy i wdzięk z jakim przewracała pergaminowe stronnice dziennika. Zawsze tak samo niedbale, z tajemniczym uśmiechem błąkającym się po ustach. Po chwili wahania otworzyłam notes na pierwszej stronie, ale kiedy zaczęłam czytać, poczułam ujmujący ból w piersi i rzuciłam przedmiot w stertę rupieci w drugim kącie pokoju. Kucnęłam na podłodze, zwinęłam się i zaczęłam łkać. Coraz głośniej, coraz rozpaczliwiej... A potem nastał klasyczny koniec snu - wszechogarniająca mnie ciemność...

***

Obudziło mnie brutalne potrząsanie. Otworzyłam oczy i zobaczyłam, że nade mną stoi Elizabeth.
- Znowu dręczy Cię ten sen? - spytała cicho. Zerknęłam na nią z ukosa i odparłam możliwie beztrosko:
- A jakże! Czuję się świetnie!
Spojrzała na mnie podejrzliwie, ale odwróciła się i wyszła z pokoju. "Uff" - odetchnęłam i wstałam. Szybko ubrałam się, rozczesałam zmierzwione włosy i wybiegłam z domostwa na dwór. Tam też na murku przed budynkiem siedziała Elizabeth i nuciła coś pod nosem. Rozejrzałam się i podeszłam do niej.
- Nie zarekwirowali nam statku? - szepnęłam jej do ucha. Ona tylko rozpromieniła się niespodzianie i mruknęła:
- Jasne, że nie! Kiedy ty słodko chrapałaś...
- Elizabeth! - przerwałam jej marszcząc brwi.
- Chcę powiedzieć przez to, że nie - odpowiedziała z figlarnym uśmieszkiem.
- Skoro zamierzasz cały czas się tak tu wdzięczyć ja idę na przechadzkę i proszę abyś uważała na żandarmerię.
- A za kogo ty mnie niby uważasz?! - odwarknęła tylko dziewczyna i wróciła do nucenia.
- Nastolatki - mruknęłam pod nosem i ruszyłam swoją drogą. Przemykałam uliczkami, chroniłam się w cichych zaułkach, aż dotarłam na nabrzeże. Tam też czekał Alurien i zobaczywszy mnie pędzącą w jego kierunku zakwilił radośnie.
- Witaj - uśmiechnął się, o ile rzecz jasna ptak może się uśmiechnąć.
- Cześć, mały - mrugnęłam do niego - Wszystko dobrze?
- Doskonale, wręcz! Czy wyobrażasz sobie moc padliny jaką można tutaj spotkać?
- Najadłeś się, jak sądzę?
- A jak myślisz?
- Byłeś na zwiadzie? - spytałam nagle przyglądając mu się badawczo.
- Przelotnym - odparł ptak, ale dostrzegłam jego zmieszanie.
- Co proszę? Ty się tu obżerasz jakby nigdy nic, a...
- Już lecę - szybko przerwał mi Al i wzbił się w powietrze zanim zdążyłam go zwymyślać.
Nim ochłonęłam usłyszałam czyjeś kroki za sobą. Zamarłam i wstrzymałam oddech, po czym z wolna się odwróciłam. Za mną stała wysoka dziewczyna o lśniących, brązowych włosach, które opadały jej na plecy i patrzyła na mnie z mieszaniną zaciekawienia i niechęci. Naprężyłam się jak do skoku i nim zdążyła coś zrobić przytykałam jej do szyi szablę.
- Kim jesteś? - wycedziłam przez zęby.
- Nikim specjalnym - odparła i uśmiechnęła się blado.
- Więc? - opuściłam broń, ale wciąż trzymałam ją w pogotowiu.
- Veronica Schladerr, do usług - skłoniła mi się przesadnie nisko i wyczułam w tym jawną arogancję.
- Jesteś bezczelna! - warknęłam i zlustrowałam ją wzrokiem.
- Nie ty pierwsza mi to mówisz - uśmiechnęła się, tym razem szczerze.
- Co tu robisz i dokąd zmierzasz? To mój teren.
- Przepraszam Cię serdecznie, nie zdawałam sobie z tego sprawy - skrzywiła się nieznacznie - Pochodzę z pewnego miasteczka na zachód stąd. Uciekłam stamtąd 6 lat temu i odtąd błąkałam się po różnych lądach i morzach.
- Jesteś piratką? - spytałam prosto z mostu - Odpowiedz: tak czy nie?
- Zależy jak na to spojrzeć. Nie łupiłam jeszcze nigdy ludzi, ale nie powiem, abym miała - przynajmniej z normalnymi - ludźmi przyjazne stosunki. A skoro tak mówimy o mnie, to może być też napomknęła coś o sobie?
- Nie wiem czy Ci zaufać - mruknęłam i schowałam miecz - Ale póki co chodź za mną.

[Verry - dokończysz?]